Przygotowując się do tej wystawy, zależało mi, aby skupić się na problemie męskiego cierpienia. Z własnego doświadczenia, oraz rozmów z przyjaciółmi, wiem jak ciężko jest nam – facetom – mówić o uczuciach, zwłaszcza swoich. Mężczyźni często cierpią po cichu, dlatego kiedy w końcu pękają, wylewa się z nich wulkan emocji. W zachodnim kręgu kulturowym takie zachowanie mogłoby zostać odczytane jako słabość. Figura mężczyzny utożsamiana była przecież z siłą – zarówno fizyczną, jak i psychiczną. Nie mogli pozwolić sobie na smutek, a co dopiero płacz. To skazywało ich na cierpienie w samotności.
A przecież cierpienie i uczuciowość, na równi z siłą składa się na definicję mężczyzny. To kultura średniowieczna dała nam, zdaniem pisarza C.S Lewisa, najwspanialszy wzorzec męskości – rycerza. Wrażliwego dla dam oraz słabszych, ale bezlitosnego dla wrogów. W prawdziwym życiu utrzymanie takich proporcji jest jednak prawdziwym wyzwaniem.
Dlatego przez długi czas to właśnie wzorzec męskości opartej na sile fizycznej dominował. Jednak współczesność przypomniała o tłumionych emocjach, które zaczęły brać górę nad wstydem i rozpoczęły wędrówkę po powierzchni twardej, męskiej skóry. Słabość stała się siłą, a uczuciowość odwagą. Mężczyźni wyszli naprzeciw emocjom, umacniając własne fundamenty. Dzięki temu odnaleźli co niegdyś zgubili – lęk, wzruszenie i co najważniejsze – miłość.
Chciałem, aby wystawa “Cierpienie” podejmowała dialog z mężczyznami i skłaniała ich do refleksji. Jedenaście powyższych prac obrazuje prawdę o istnieniu męskiego cierpienia. Szarość symbolizuje spustoszenie jakie gniew, niemoc, smutek, ból oraz walka z samym sobą pozostawiają w duszy mężczyzny. Każda fotografia jest autonomicznym dziełem i może być interpretowana w indywidualny sposób.
Ta wystawa jest dla mnie bardzo ważna, bo pokazuje, że jako społeczeństwo powinniśmy produkować mężczyzn, którzy nie tylko będą silni na zewnątrz, ale i wewnątrz. Co oznacza, że muszą zaakceptować swoje cierpienie.
